Gesprek met Janine Jansen

Janine Jansen in gesprek met Carolien Borgers, 29 oktober 2018

[CB:] Allereerst gefeliciteerd Janine! We hebben net een fantastisch filmpje van je gezien, Wat voel je als je dit ziet?
[JJ:] Ik voel heel veel, niet alleen over deze film maar over de hele avond. Ik ben erg geraakt en dankbaar en een hoop dingen waarvan ik niet wist dat ik ze zou gaan voelen. Toen ik hoorde dat ik de Johannes Vermeer Prijs zou krijgen was ik er verrast en blij, maar het kwam nog niet helemaal binnen.

We zitten hier nu allemaal voor jou. We hebben prachtige woorden gehoord van minister Ingrid van Engelshoven. We hebben gehoord hoeveel jij hebt gedaan. Je bent pas 40 lentes jong, waar haal je de drive vandaan om zo te blijven werken?
Mijn liefde voor muziek. Muziek maken en vooral ook delen met collega musici, met publiek dat geeft mij ontzettend veel voldoening. Ik denk dat ik daar de energie uit haal om door te gaan.

Je moest best wel lang voor je houden dat je de Johannes Vermeer Prijs zou krijgen, hoe was dat voor jou?
Dat was raar voor mij. Ik moet wel stiekem zeggen dat ik het wel tegen mijn man heb verteld. Maar zelfs aan mijn ouders heb ik het niet verteld. Ik heb het echt voor mij gehouden.

En toen werd het bekend, is deze prijs belangrijk voor jou?
Ja het is een absolute mijlpaal en de mogelijkheden die er nu zijn om er iets moois mee te doen. Ik heb er al veel over nagedacht maar ik ga er echt de tijd voor nemen om daar een mooi project van te maken. De prijs is erg inspirerend en stimulerend en het komt op het goede moment.

Het afgelopen seizoen was je artist-in-residence in de Carnegie Hall in New York, hoe heb je dat ervaren?
Dat was natuurlijk een eer, de serie daar heet ‘Perspective artist’, maar je bent inderdaad artist-in-residence en ik mocht daar mijn eigen programma samenstellen. Ik heb verschillende concerten met orkest gedaan, waaronder het Concertgebouw Orkest. Maar ook met het Philadelphia Orchestra en kamermuziekprogramma’s. Mijn eerste Recital in de grote zaal van Carnegie Hall in New York. Het is zo’n legendarische zaal en bijzonder historisch gebouw. Het was echt een belevenis!

De minister had het er net al even over, jarenlang ben je artistiek leider van het Kamermuziekfestival Utrecht geweest. Wat vind jij zo bijzonder aan kamermuziek en waarom is het zo belangrijk?
Samen muziek maken heb ik vanuit huis meegekregen maar ook bij Coosje Wijzenbeek, naar elkaar luisteren en je ziet hoe de communicatie op het podium is. Je maakt en verteld samen een verhaal dat is zo sterk, muziek is zo sterk. En om dat op zo’n intieme manier te delen en of dat met een groot orkest is of met een klein ensemble dat blijft voor mij dezelfde manier van communiceren. Vroeger was ik natuurlijk een Fancy Fiddler, jarenlang heb ik dat meegemaakt en altijd alles uit het hoofd en als ik het nu zie denk ik wauw! Het is echt geweldig!

Je begon op zesjarige leeftijd met vioollessen bij Coosje Wijzenbeek, hoe bracht je op die leeftijd de discipline op om heel veel te oefenen?
Toen ik begon kreeg ik heel veel steun van mijn ouders, ze repeteerde en studeerde met mij. Mijn vader achter de piano, vooral aan het begin klonk het nog niet zo interessant en dan maakte hij het leuk met mooie woorden en akkoorden. Maar als je vraagt naar de drive, dan is het toch wel weer die manier van communiceren in de muziek.

Kan je je nog herinneren waar je van droomde toen je zo jong was?
Het was zeker weten muziek, maar ik heb volgens mij niet echt een moment gehad waarop ik dacht dit is mijn doel. Toen ik naar het Conservatorium ging toen wist ik natuurlijk dat ik daar in verder wilde. Muziek is voor mij echt iets wat ik moest en wilde doen.

Door wie liet jij je op die leeftijd inspireren?
Er zijn natuurlijk diverse musici die mij inspireren. Maar het is niet zozeer wie maar wat mij inspireert. Dan kom ik toch weer terug bij het delen van muziek en het samen spelen en dat is altijd de rode draad geweest.

We hoorden vanavond de Fancy Fiddlers, jonge talenten die net als jij, liefde voor muziek hebben en daar wellicht wel hun beroep van willen maken. Heb je advies voor deze jonge talenten?
Dat is lastig want een algemeen advies is lastig om te geven. Wat ik leuk vind en wat ik nu ook meer en meer doe is met jonge musici praten of samen spelen en vooral zonder woorden, om gewoon te spelen en contact te zoeken. Om door te kunnen geven wat mijn ervaringen of ideeën zijn. Bij Coosje Wijzenbeek zitten ze heel erg goed, zij zal ook veel advies hebben.

Je hebt al heel veel bereikt, zijn er nog wensen of dingen die je nog graag wil doen?
Er zijn zeker nog wensen en dingen die ik heel graag wil doen. Maar ook bij deze vraag zou ik eerder zeggen dat ik altijd volledig op het moment elke noot vol betekenis en vol overgave en ook heel bewust mee wil maken en nieuwsgierig wil blijven in het musiceren. Me laten inspireren door andere musici en componisten.